Historia Sołectwa Siemnice

Najstarsza informacja o miejscowości pochodzi z 1439 roku. W rejestrze poborowym z 1531 roku zanotowano, że we wsi były 1 i ¾ łana użtków, a także młyn o 1 kole. W roku 1578 miejscowość była własnością Stanisława Żuliuńskiego, który miał w niej 2 i ½ łana użytków, 2 zagrodników z ziemią, 3 zagrodników bez ziemi oraz cerkiew.

 W roku 1661 Siemnice należały do Walentego Mireckiego, a w końcu wieku XVII były już własnością kasztelana lubaczowszkiego Łukasza Franciska Prusinowskiego. Na początku wieku XVIII miejscowość była własnością Jan (Mikołaja?) Głogowskiego, łowczego bełskiego, a w 1732 roku należały już do Kostępocki. Następnie posiadł je podstoli sanocki Maciej Gostomski. W roku 1749 chorąży lubaczowski Antoni Deboli, żonaty z Judytą Antkiewicz, kupił od Gostomskiego wieś wraz z Łachowcami i Rzeplinem. Po ich śmierci majątek odziedziczył ich syn Tomasz. W roku 1790 sprzedał on Siemnice za 68 tys. zł Wojciechowi Dobrzelowskiemu, ożenionemu z Salomeą Głogowską. W owym czasie w miejscowości był młyn wodny, a Dobrzelowski wzniusł w niej dwór z zabudowaniami dworskimi i założył ogród.

 Był to dwór parterowy, wzniesiony na planie prostokąta. W późniejszym czasie od strony północnej powstała dobudówka. Układ budynku był dwutraktowy, z symetrycznym rozkładem pomieszczeń, na osi zanjdowała się duża sień, a za nią dawna sala jadalna. Dwór zbudowany był na podmurówce, a jego konstrukcja była węgłowa. Zewnętrzne ściany budynku były oszalowane deskami przybijanymi pionowo i listowany. Od frontu elewacja była siedmioosiowa, z narożami boniowanymi. Na środkowej osi znajdował się duży ganek z sześcioma, a następnie czteroma murowanymi kolumnami. Dach był czterospadowy, pokryty gontem, natomiast dobudówka była kryta blachą.

 W roku 1814 zmarł Wojciech Dobrzelowski, a jego dobra zostały zgodnie z testamentem równo podzielone między jego dzieci: Ignacego, Józefa, Wincentego, Roberta i Franciszkę. Wincenty Dobrzelewski w roku 1836 wykupił od rodzeństwa resztę majątku i stał się jego jedynym właścicielem. Dokonał on przebudowy dworu, a także wzniósł nowy młyn o 4 kamieniach. W roku 1863 Wincenty i Waleria z Męcińskich Dobrzelewscy sprzedali Siemnice za 202 tys. zł Bronisławowi Holtzerowi. W owym czasie w miejscowości była karczma, zbudowana najprawdopodobniej przez Dobrzelewskich. W roku 1872 majątek liczył 739 mórg ziemi. Miejscowy drewniany dwór był zbudowany na podmurówce, a ściany miał szalowane. Budynek miał dwa kominy, a dach był kryty gontem. Na ścianie frontowej znajdował się ganek na cztewrech kamiennych słupach. Przy dworze była piwnica, studnia oraz stajnia i obora w jednym budynku.

 W końcu XIX wieku w Siemnicach było 38 domów i 255 mieszakańców, z czego 44 było prawosławnymi oraz 305 mórg obszaru. Folwark obejmował 605 mórg gruntów uprawnych, 116 mórg łąk oraz 50 mórg lasu. Nieopodal dworu znajdował się młynek i stawek.

 W czasach Bronisława Holtzera folwark zajmował się głównie uprawą zbóż oraz hodowlą ryb. W 1898 roku właściciel kupił tereny sąsiadujące nazywane Celestynami o powierzchni 133 hektarów za kwotę 30 tys. rubli. Holtzer zmarł jeszcze w tym samym roku, a jego dobra dostali w spadku synowie: Stanisław, któremu przypadły Siemnice i Mieczysław, który dostał Celestyny, w których 1900 roku wzniósł dwór. Majątek nie ucierpiał w czasie I wojny światowej. Po jej zakończeniu w folwarku zaczęto hodawać konie na potrzeby wojska.

 Spis z 1921 roku odnotowuje we wsi 61 domów i 323 mieszkańców, z czego 54 było Ukraińcami a 9 Żydami.W folwarku znajdowało się 5 domów i 103 mieszkańców, w tym 19 Żydów. W roku 1929 Stanisław Holtzer był właścicielem 230 ha ziemi w Siemnicach, tutejszej cegielni i młynu. Drewniany młyn motorowy został zbudowany zapewne w pierwszym ćwierćwieczu dwudziestego stulecia. Zanim nastąpił wybuch II wojny światowej Stanisław Holtzer dokonał podziału majątku między swoich synów: Tadeusz dostał 75 ha i zaczął wzosić dwór na tzw. Różnówce, Stefanowi przypadło 73,5 ha gruntów i razem z żoną Ludmiłą chciał wznieść dwór i zabudowania gospodarcze pod Czartowcem, z kolei Andrzej Kazimierz otrzymał 72 ha ziemi i miał gospodarzyć w Siemnicach razem z rodzicami. Plany Holtzerów zniweczyła II wojna światowa. W roku 1940 zmarła Jadwiga, żona Stanisława, która została pochowana na cmentarzu w Michalowie. Stanisław Holtzer razem z synem zostali stąd wysiedleni przez Niemców w 1943 roku. Stanisław zmarł po wojnie w Warszawie, natomiast Andrzej Kazimierz razem z żoną wyjechał do Radomia, gdzie zmarł w latach 60-tych. Stefan Holzer został zamordowany w Katyniu, a Tadeusz w czasie wojny wyjechał do Łodzi a jego dalsze losy nie są znane.

 W 1943 roku w miejsce wysiedlonych właścicieli majątkiem zarządzał niemiecki administrator Karol Hen. Pełnił tę funkcję do chwili wyzwolenia w 1944 roku. W lipcu 1943 roku dokonano częściowego wysiedlenia miejscowości. W miesce wysiedlonych osadzono niemieckich kolonistów z terenów Łotwy, Rosji a tskże volksdeutschów. 31 stycznia 1943 roku 10 osób z Siemnic zostało roztrzelanych przez żandarmerię.

 W 1946 roku została przeprowadzona parcelacja gruntów dworskich. Budynki folwarczne zostały przejęte przez Gminną Spółdzielnię Produkcyjną w Rachaniach, z kolei we dworze rozpoczęła działalność szkoła podstawowa, która funkcjonowała w nim do 1982 roku.

 Najstrsza informacja o cerkwi w Siemnicach jest z roku 1564. Jest ona notowana w różnych źródłach przez resztę XVI wieku. W roku 1760 w miejscowości stała drewniana cerkiew p.w. Narodzenia NMP, należąca do dekanatu tyszowieckiego. Cerkiew została rozebrana w 1848 roku z pododu fatalnego stanu technicnego. Pod koniec lat 90-tych zbudowano murowany kościół filialny p.w. Narodzenia NMP, którego poświęcenie odbyło się w 1999 roku.