Historia Sołectwa Siemierz

Po raz pierwszy informacja o Siemierzu pojawia się w roku 1472, wówczas razem z Wożuczynem byłwłasnością (Grzegorza?) Wożuczyńskiego. Obie wsie liczyły łącznie 4 łany użytków, karczmę oraz młyn. W okresie od 1483 do 1491 roku wójtostwo w Siemierzu trzymał w zastawie Stefan z Tumikowiec.

 Resjestr poborowy z roku 1531 wykazał w miejscowości 6 łanów użytków. W 1578 roku Siemierz był własnością Jakuba Wożuczyńskiego i liczył wówczas 12 i ¼ łana użytków, 3 zagrodniki z ziemią oraz 3 komorników.

 W roku 1675 Siemierz należał do właściciela dóbr wożuczyńskich Jana Konstantego Wożuczyńskiego. Najprawdopodobniej w 1686 roku Siemnice razem z Wożuczynem były włąsnością starosty korytnickiego Jerzego Łęskiego, a na początku wieku XVIII już do Stanisława Jana Wilhorskiego. W połowie lat 30-tych XVIII wieku sprzedał on Wożuczyn Wilhelmowi Mierowi, żonatemu z Barbarą Geschau, która urodziła mu dwóch synów: Jana i Józefa. Po śmierci Wilhelma Miera majątek odziedziczył jego syn Jan (zm. 1790), ożeniony z Marią z Tarnowskich. Następnie dobra wożuczyński i komarowskie odziedziczył syn Jana Franciszek. W 1800 roku podczas publicznej licytacji majątek na, który składał się Czartowczyk, Wożuczyn, Siemierz i Zwiartowczyk, kupił sędzia Jan Karczewski (zm. W 1813 roku.) ożeniony z Salomeą z Juskiewiczów. Salomea zmarła w 1829 roku, a wtedy majątek otrzymała jej córka Antonina, której mężem był Jan Wapiński.

 Według spisu z 1827 roku Siemierz był w powiecie tomaszowskim i parafii Wożuczyn. Miejscowość liczyła w owym czasie 53 domy i 312 mieszkańców.

 W inwentarzy z 1822 roku zanotowano, że w Siemierzu istniał wtedy stary dwór z gankiem, karczma, cegielnia, ogrody i dwie pasieki. Wtedy wieś po śmierci Jana Wapińskiego trafiła w ręce jego syna Ignacego. W roku 1832 za sumę 132 tys. złp wieś kupił Bonifacy Bostrzanowski, który zmarł w 1849 roku, nie miał on jednak dzieci. Majątek odziedziczyły Ewa z Unickich Bystrzanowska oraz Aniela z Mroczkowskich Machnicka, które jeszcze w tym samym roku sprzedały go Oswaldowi Radziejowskiemu za sumę 141 tys. złp. W roku 1855 Radziejowski sprzedał 50 mórg ziemi, 6 mórg łąki i 2 morgi ogrodu Janowi Żółcińskiemu, a resztę majątku za 175 tys. złp kupili Antonii i Mikołaj Wysoczańscy. W roku 1862 połowę dóbr (Siemierz B) nabył Aleksander Domański, a od niego połowę majątku kupił za 120 tys. złp Wincenty Sawicki. Ziemie Mikołaja Wysoczańskiego (Siemierz A) dostały w spadku jego dzieci: Teodor, Jan, Paulina i Antonina. W roku 1904 nabyła je Maria z Makomaskich Makomaska.

 W roku 1875 dobra Siemierz B zostały równo podzielone i sprzedane Stanisławowi Nowickiemu i Aleksandrowi Sawickiemu.

 Według źródeł w roku 1855 w Siemierzu istniały dwa folwarki. Jeden należał do Stanisława i Józefy Nowickich (Siemierz B), a drugi do Wysoczańskich. W spisie z 1880 roku zanotowano w Siemierzu 47 domów i 319 mieszkańców, z czego 278 było katolikami a 11 Żydami. Miejscowa ludność oprócz uprawy roli zajmowała się także wyrobem łyżek z drewna oraz szufli itp. W roku 1885 folwark Nowickiego i jego spadkobierców liczył łącznie 302 morgi, z czego 219 mórg gruntów ornych, 20 mórg łąk, 59 mórg lasu i 4 morgi nieużytków. Na terenie folwarku znajdowały się 4 drewniane budynki. Smiemierz A liczył wówczas 30 osad i 198 mórg ziemi. Folwark Wysoczańskich miał powierzchnię 323 mórg, z czego 282 morgi stanowiły grunty orne, 14 - mórg łąki, 23 morgi – lasy i 3 morgi – nieużytki. W folwarku istniało wtedy 12 drewnianych budynków. We wsi Siemierz B były 42 domy i 312 mórg ziemi.

  Po śmierci Jana Nowickiego w 1900 roku dobra odziedziczyły jego dzieci: Romuald, Wanda i Antonina Nowiccy, Maria Misiakiewicz, Walentyna Jworska i Zofia Dąbrowska w równych częściach. W roku 1905 część majątku została rozpalcelowana.

 W spisie z 1921 roku zanotowano, że wieś liczyła wówczas 117 domówi 709 miesazkańców, z czego 5 było Urkaińcami i 32 Źydami, natomiast w folwarku były 3 domy i 39 mieskańców, samych Polaków.

 W roku 1929 folwark o łącznej powierzchni 161 ha był własnością Adama Makomaskiego.

 W Siemierzu znajduje się grób Wawrzyńca Urbana, mieszkańca wsi zabitego przez austriackie wojska w 1915 roku i zbiorowa mogiła rodziny Majakowskich zamordowanych przez hitlerowców w 1943 roku za pomoc partyzantom. Grób rodziny znajduje się w miejscu wykonania egzekucji.